ölümü düşünmek

--- spoiler --- Gözlere sahip olmak, görmek demektir ama aynı zamanda sadece görmek demektir. Görüşün bir erimi, kısıtlı bir alanı vardır. Ufkun ötesinde görünmeyen şeyler vardır. Sonuç olarak, göz sadece bir görme aracı değil aynı zamanda görmeye bir engeldir de... Ölüm için de aynı şey geçerli. Ölüm, sadece yaşamayı engellemekle, hayatı sınırlamakla ve günün birinde onu kısa kesmekle kalmaz, aynı zamanda insanın ölüm olmaksızın bir insan olamayacağını, büyük hayatlar yaratanın, onlara bu şevki, heyecan ve gücü verenin ölümün bu gizli varlığı olduğunu da anlarız. Bu durumda denilebilir ki ölmeyen, yaşamaz da. Ben yine de neysem/kimsem o olmayı tercih ederim, birkaç on yıla mahkum, ama nihayetinde yaşamış olmayı... Gizem ve sırrı birbirinden ayırmak gerekir. Ölümün bir gizemi var, ama bu gizemin özelliği, atom bombasının, felsefe taşının, Stradivarius kemanlarının vs. bir sırrının olması türünden bir sır olmamasıdır. İnsanlar bu tip sırlara pek tutkundurlar. Fakat kimse ölümün sırrına sahip değil. Bir sır yok. Bu bir sır değil ve işte ölüm bu bakımdan bir gizemdir. Yani bu masumiyet gizemi gibi apaçık, gün gibi ortada bir gizemdir. Saydamlık içinde, bizzat varoluş olgusu içinde var olan bir gizemdir. En gizemli olanın gecenin zifiri karanlığı, değil öğle vaktinin aydınlığı olduğu söylenir mesela, o vakitte her şey kendi apaçıklığı içinde sergilenir, bizzat şeylerin var olması olgusu örtüsünden soyunarak çıplak kalır. Orada oldukları gerçeği, sır düşüncesini uyandıran geceden daha gizemlidir. Bir sır keşfedilir, ama bir gizem kendini açığa vurur ama onu keşfetmek mümkün değildir. --- spoiler --- (bkz: Vladimir Jankelevitch)

islamiyete göre ibadettir. yaklaşık 9-10 yıldır ölümü düşünmediğim tek bir gün yoktur. bazen aşırı çok düşündüğümde tüylerim diken diken olur. (bkz: ölmek ne garip şey anne) (bkz: bab'aziz)

İlkokulda çok korkardım ölümden her akşam ağlardım, sanırım bu aralar yakınımda biyerde, zamanla inancımı yitirmiş olsam da hala sevdiklerim adına endişe duyuyorum

hiç ölmeyecekmişiz gibi yaşıyoruz. gün geçtikce dinimden uzaklaştığımı farkettim. beni kendime getiren dinin varlığını hatırlatan şeyler hep kötü günümde aklıma gelen dualarım olmamalı. gerek internet gerek ise çevremdeki insanların ölümü sonucunda düşünmemeliyim dini. aslında bu bizim bir parçamızken neden onu hep kendimizden ayrı tutarız ? ne zaman öleceğimizi bilmezken neyimize güveniriz biz ? şimdi insanlar 'keşke ölsem, kurtulurum ' düşüncesi içindeler bu nasıl bir acizliktir. o soğuk ve karanlık toprağın altında karşımıza nelerin çıkacağını bilmezken neyimize güveniyoruz biz ? herşeyin iyisini yapmak varken neden boşverip erteliyoruz herşeyi ? ibadet etmek zorumuza gidiyosa neden yalan söylemeyi bırakıp iyi bir insan olmuyoruz. bakın din sadece ibadet değildir. din sevmek, kendini sevdirmektir. din hoşgörü dinidir. ölümü hatırlayın arkadaşlar o sizi hatırlamadan siz onu hatırlayın

aklıma edip cansever'den ruhi bey geldi.. ''ve her şey o kadar beyazdı ki, ayrıntılar yılların eklem yerlerini gösteriyordu sanki ve bütün eklem yerlerinde koskocaman bir ölü ruhi beyin ölüsü hepsi de ur gibi beni sarmıştı ur gibi ruhi beyi o gün sigara içtim akşama kadar - ikinci gün aldılar sigaramı - ve saatler biraz sarardı sarardı bütün ayrıntılar.''

rast geldikçe cenaze namazlarına giderim. orada yatanı gördükçe daha da çok düşünüyor insan. 80 yaşında vefat etmiş. ne çok yaşamış be diyorsun. sonra bi dönüp arkaya bakıyorsun yaş olmuş 27 sonra seninde aklına ölümün geliyor. düşünmemiz lazım uşaklar..

saçmalık. ölüm anidir ve aniden olacak birşeyi düşünmek zaman kaybıdır. (bkz: hiç ölmeyecekmiş gibi yaşamak)

hayatının anlamını kaybedip hiç umudu kalmamış insan

bu gece, havaalanına giderken havanın çok karlı olması sebebiyle uzun uzun yaptığım eylemdir. düşünmeden edemedim, bir kaza olsa, birisi hızlı gelse de kardan dolayı duramasa bana çarpsa ya da ne bileyim, ben bi şekilde kontrolü kaybedip bi yerlere çarpsam nolur diye. ve şunu fark ettim, üzücü gelen sadece iki şey vardı. bir tanesi, arkada kalanların ne kadar üzüleceğiydi. ailem, arkadaşlarım, akrabalarım üzüleceklerdi cidden ve onların üzülecek olması ölmeyi cidden hiç istemememe sebep oluyordu. bir diğer sebep de günahlarımdı, o kadar çok günahım var ki mahşerde ne yapacağımı bilmediğimi fark ettim.. fakat şunu da fark ettim, daha fazla yaşamayacak olmak üzmüyordu beni. düşündüm ve gerçekten hiç umrumda olmadığını fark ettim. yani hayattan bir zevk almadığımı, uğruna yaşanacak bir amacım olmadığını fark ettim. bu sizce de çok acı değil mi? yani yaşıyorum ama boşuna ve başkalarının hatrına yaşıyorum. bir filmi, sadece tavsiye eden arkadaşınız üzülmesin diye izlemeye benziyor bu. filmin buraya kadarki kısmından fazlaca sıkılmışım ama izliyorum. bir yandan bitince ne olacağını da merak ediyorum, bir yandan da bitirmeye korkuyorum çünkü sonu mutsuz olabilir.. basit bir araba yolculuğunun beni bu denli etkileyeceğini söyleseler inanmazdım

kimse ölmek istemez fakat herkes cennete gitmek ister

genelde insanin mutsuzken, hersey ters gitmeye basladiginda yaptigi birsey olsa gerek. knsan mutluyken düsünmez ki hic. bu yasamin birhün bitecegini bilir ama bunun 1dk sonra mi yoksa 50yil sonra mi olacagini bilmez. tek bildigi istedigi mutluyken sonsuz bir yasam; mutsuzken 1dk sonra ölüm arasinda gidip geliyor ölümü düsünmek

bu aralar sürekli aklımda. birisi haftaya şöyle yapalım diyor aklıma benim o an orda olmayacağım aklıma geliyo. ya da aynaya bakıyorum bu yaşımdan sonrasını göremicem diyorum. nefes alsan gözünü kapatsam sürekli aklımda ölüm. i̇nsanın aklına gelen başına gelir ya bundan da korkuyorum. ailemin bu acıyı yaşamalarını istemem ama bi histir ya o his içimde sürekli allah hayıra çıkarsın.

bilmem ki insan en sevdiklerinin ölümüne nasıl dayanır, giderilmesi mümkün olmayan özlemlere nasıl alışır ve dönüşü olmayan gidişleri nasıl kabullenir ve bilmem ki insan her an her şeyi yarım bırakıp gidebileceğinin farkında mıdır

çok sık olmamak kaydıyla zaman zaman yapılması gerekendir. ölümü unutmamak lazım. aksi takdirde; "hiç kimseden, hiçbir şeyden korkun kalmıyor. ar damarı çatlıyor adamın. doğru ne, yanlış ne, her şey karışıyor kafanda." - (#2257713) ama dediğim gibi dozu iyi ayarlanmalı. zira elimde değerli ve değerlendirilmesi gereken bir hayat var. bunu ölümü haddinden fazla düşünerek heba edemem. not: hayat yaşamla başlar, ölümle değil. hayatını ölümü düşünerek mi geçireceksin? peki o zaman ne manası kalır yaşamanın? önce yaşamayı düşünmek ve için yaşamak sürekli gelişmek lazım. ölüm zaten kaçmıyor, bir nefes alamayış kadar yakınımızda.. "düşünmeden yaşamak gerek belliki. elime ne geçti? aklımı tükettim, öylece gitti.." (bkz: gri)

azraile mesaj attım gel canımı al diye. mesaj atmış şerefsizlere inat yaşa diye.

düşündükçe insanı deli eden eylemdir. beni asıl dehşete düşüren şey öldükten sonra hayatin aynı normal seyrinde devam edeceğidir. içimi ister istemez bir kıskançlık duygusu basar. bir şeylerin değişmesini isterim. çok bencilce ama öyle.

--- spoiler --- Bugün oturdum ölümü düşündüm Kirli, acı bir su gibi yürüdü içimde Dokunduğum, gördüğüm her şeye sindi Ürperdim, korktum ve biraz şaşırdım Bugün oturdum ölümü düşündüm Yağmur altında ya da karanlıkta Bir başıma kalmış gibi. Sevgilim böylesine alımlıyken --- spoiler --- Atandığımdan beri içinde bulunduğum durum beni bunu düşünmeye zorluyor. Ölümle burun buruna yaşıyorum gibi hissediyorum. Savaşıyorum ve devamlı antrenman yaparak daha güçlü olmaya çalışıyorum. Tabi ki takdiri ilahidir bir yerde bizim elimizden bir şey gelmeyecek, aracıyız ama düşünsenize yaradan o insana ömür biçiyor daha ve bunu senin elinle yapıyor. Ne diyebilirim ki. Şükrediyorum. Artık daha sakin kafam daha kolay teslim oluyorum. (bkz: ölüm var ölüm )

Malatyalıyım, göreniniz olmuştur bugün iki deprem hissettik. Ocak depreminden sonra aklıma kazındı ölüm. Bugün yine düşündürdü, aslında o kadar yakın ki bize ölüm, her an yanı başımızda

coranadan sonra anbe an düşündüğüm olaydır. heyyyçtek evde kal kardeşim işte

Birkaç gündür uzun uzun düşünüyorum. Ama yakındır.

Düşünmeyi ve tasarlamayı bitirdikten sonra zamanının gelmesini beklemektir.

ölümü düşünüyorum da gömülme olayı çok korkunç geliyor bana ya. evet bir mezarlığın, yerin olması falan güzel ama keşke aniden kaybolsaydık. pat diye yok olsaydık. piksel piksel zamanla silinseydik. o zaman daha az korkunç gelirdi sanki. sevdiğim bedenlerin, toprağın altında oluşu çok duygulandırıyor beni. özellikle annemin, babamın bir gün ölecek olması. mezarında üzerlerine toprak atılacak olması. bu çok korkutuyor beni.

.. Bugün oturdum ölümü düşündüm Yirmi yaşında ve hayat bu kadar güzelken. (bkz: Ahmet Erhan )

Bu olayın İslam dininde ve tasavvuftan önemli bir yeri var ya hani. Mesela şöyle birkaç hadis hatırlıyorum: "Ağızların tadını kaçıran ölümü çokça hatırlayın." "Ölmeden önce ölünüz." İşte ben ölümü düşünsem bile hiç ağzımın tadı kaçmıyor. "...ama ben yaşıyorum heheheh" diyip çıkıyorum işin içinden. Buna göre kendimden ne gibi bir ciddiyet bekleyebilirim ki. Bir de pek umrumda değil çünkü ölüm gerçeği yaşayanlar için geçerli sadece. Ben ölünce zaten ölümün içinde olacağım artık ölüm ile ilgili bir kaygım kalmayacak ki. Ölenlerin yaşamaya dair bir kaygısı yokken benim neden ölmeye dair bir kaygım olsun?

"Pardösüsü olanlar kışı özlerdi. Ekmeği olanlar akşamı uykusu olanlar geceyi beklerdi. Ölüm beni çağırıyor. " demiş Yılmaz Güney sayın okuyan. Tam da oradayım. Neyimiz var neyi bekliyoruz?

herkes için farklı bir histir benim içinse huzur demek bu dünyadaki dertlerden sıkıntılardan arınmak demek ve ben bedenin sadece ruhun kafesi olduğuna inanıyorum ölünce mutlak özgurlüge ulaşacagım.

'Ne ölümden korkmak ayıp, Ne de düşünmek ölümü'